Op zoek naar een huis in Umbrie, Italië
een huis kopen in Umbrie, we droomden er al een tijd over. Als je wat wilt beleven dan moet je op zoek gaan naar een huis in Italie. Onze zoektocht begon op de Second Home beurs in Nederland. Daar kwamen in contact met twee verschillende Nederlandse makelaars die in Umbrië werken. Omdat er bij een kantoor een interessant huis in de portfolio zat, besloten we na de beurs om een reis te plannen. We hebben aan beide makelaars gevraagd om een aantal huizen voor te stellen en daarnaast hebben we zelf ook op Internet gezocht naar de mogelijkheden.
In tegenstelling tot in Nederland hoef je geen gelikte fotoreportages te verwachten. Het doel van de Italiaanse makelaar is om je nieuwsgierigheid te prikkelen om het zelf allemaal te komen aanschouwen. Dus het komt vaak voor dat je maar een foto ziet van binnen, als je geluk hebt. Soms zie je alleen een deel van het huis. Het huis is dan een grote verrassing in positieve of negatieve zin als je uiteindelijk ter plekke gaat kijken. En dan heb ik het nog niet over de niet opgeruimde kamers op de foto waarbij iemands hele persoonlijke leven voorbij komt.
hele familie aanwezig
Een huis kopen in Umbrie bleek nog best ingewikkeld. We wisten nog niet welk deel van Umbrie het mooiste vonden, dus in onze eerste bezichtigingsweek hebben we met de 2 makelaars de hele provincie door gereden. Zo kwamen we erachter dat het zuiden van Umbrië een ruigere natuur heeft dan het noorden wat meer lieflijke heuvels heeft. De hoeveelheid mensen die bij zo’n bezichtiging aanwezig is, was erg bijzonder. Zo heb je je eigen makelaar en die van de verkopende partij, die vaak een assistent meebracht. Dat is nog logisch. Alleen daarbij komt nog vaak de hele familie van de verkopende partij die aanwezig zijn in het huis. Bij een woonhuis zat de hele woonkamer vol, waarvan een gedeelte ook meeging door het hele pand tijdens de bezichtiging. Ook bekeken wij een huis wat bestond uit meerdere appartementen.
Wij werden ontvangen door een ouder echtpaar beneden in de keuken, waarvan de man letterlijk aan het zuurstof zat. Boven waren twee grote appartementen met oneindig veel kamers ingericht in een stijl die, laten we zeggen, niet helemaal onze smaak was. De vrouw vertelde met pijn in het hart dat ze de appartementen voor hun dochters hadden gereserveerd, maar die hadden helaas nooit van de gelegenheid gebruik gemaakt om erin te wonen. Ze gingen hun eigen weg en dat moesten ze maar accepteren. We vonden het zo zielig voor deze mensen dat we bij wijze van spreke bijna overwogen om het daarom te kopen. Maar ja, er was een hele grote verbouwing nodig en het had niet echt een mooi uitzicht, dus hebben we dit huis toch maar niet gekocht.
Een huis kopen in Umbrie: het spookhuis
Een huis is ons het meest bijgebleven. We noemen dit het spookhuis. We hadden dit huis uitgezocht om te bekijken omdat het helemaal vrij stond op een heuvel met een 360 graden panorama view, een van onze gewenste criteria. Een deel was uit de jaren 60, het oudste deel uit einde 19e eeuw.
Dat had al een waarschuwing moeten zijn. We stapten daarna letterlijk 1890 binnen. De vloeren bestonden uit aarde. Er hing een bedompte lucht en de spinnenwebben sloegen tegen je gezicht. Onze makelaar besloot om een raampje open te trekken. Opeens valt daar een dode duif uit. Iewwwww. Ik ben toen hard weer naar buiten gerend. Dit huis werd het dus niet.
Aan het einde van de eerste week vonden we een mooi huis dat aan veel van onze criteria voldeed, behalve de prijs. Het was jachtseizoen dus bij de tweede keer kwam de verkoopmakelaar ons in jagersoutfit verwelkomen. Helaas was deze makelaar ons niet ter wille want er was geen enkele prijsonderhandeling mogelijk. Ondanks verwoede pogingen van onze makelaar.
Een tweede week nodig
Er was dus een tweede week nodig. Jammer van dit huis, maar toen we in het voorjaar van dit jaar terugkwamen voor een tweede week, wisten we veel beter wat we wilden en in welk gedeelte van Umbrie. We verkleinden ons zoekgebied tussen Orvieto, Perugia en het Lago Trasimeno en gingen met Hariet van ItaliaCasa op pad.
Op de derde dag gebeurde iets bijzonders. De eerste afspraak was bij een huis in Montegabbione, die we op internet hadden gevonden. Dit huis was van onze reservelijst gepromoveerd naar de bezoeklijst, omdat er wat huizen waren afgevallen, die niet meer te koop stonden of niet geschikt waren. Het stond in eerste instantie op de reservelijst omdat je alleen een foto zag van de zijkant en een vage foto van een slaapkamer met een oud bed. Het leek een opknapper, maar wie weet zat er een uitzicht bij. Toen we vanuit het dorp richting het adres reden, geloofden we alle drie onze ogen niet. Het zou toch niet dat huis zijn, dat we daar in de verte als eerst zagen liggen.
Gevonden, een huis in Montegabbione, Umbria
Nou, dus wel. Een prachtige oude boerderij met een geweldig uitzicht. We voelden direct, dit moet het zijn. Eenmaal binnen bleek het wel gedateerd. Gelukkig wel met veel mooie ruimtes die in goede staat waren, zodat we wel zouden moeten verbouwen maar er geen complete renovatie nodig zou zijn. Alle andere huizen die die dag op het programma stonden vielen in het niet. We konden ons geluk ook niet op toen we ’s middags een bericht kregen van de verkoopmakelaar dat zij alvast bereid waren om te zakken met de verkoopprijs. Het huis had 10 jaar leeggestaan en de 85-jarige eigenaar wilde blijkbaar graag verkopen.
Diezelfde week zijn we terug gegaan voor de verdere onderhandelingen die plaatsvonden naast het huis. We hadden ook geluk met de goede verkoopmakelaar die de eigenaar wist te overtuigen dat we een goede prijs hadden geboden. Toen daarna onze makelaar Hariet met een big smile ons tegemoet liep, wisten we dat het was gelukt, een droomhuis op een droomplek in Umbria.”
